Denkend aan Delft ziet Ann Derkx water en de reflectie van de luchten erin en Delftenaren die de stad beroemd hebben gemaakt zoals Johannes Vermeer, Jan Steen, Antoni van Leeuwenhoek, Anna Enquist en Rogi Wieg. En natuurlijk doemt als vanzelfsprekend het beroemde Delfts blauwe aardewerk voor haar op. Onwillekeurig ziet zij nog de Delfts blauwe tabakspot van haar oma in haar herinnering.

Derkx wil voor Delft een eigen Venus creëren, een eigentijds symbool van eeuwige schoonheid. Op dezelfde wijze als bij het maken van een dodenmasker is zij hier te werk gegaan. Zij heeft een afgietsel in gips gemaakt van haar eigen torso. Daarna heeft zij typische Delftse accenten toegevoegd van fragmenten gebroken Delfts keramiek en een replica van een Delfts familiewapen.  Enerzijds is op deze wijze de identiteit van deze persoon behouden, anderzijds zien wij hier een Venus in het Delftse landschap die de identiteit van haar stad zo trots met zich meedraagt.