‘Zie je de reflectie van het nachtelijk licht in de stenen vijver?’ 
(uit: Witte Nachten van Fjodor Dostojevski over de beroemde witte nachten van Sint Petersburg).

In de beelden van Joost Barbiers zijn de kwetsbaarheid en de kracht van steen en water duidelijk herkenbaar. Door zijn wijze van polijsten laat hij een persoonlijk spoor na. Water en steen inspireren hem uitermate. We zien deze gegevens in zijn beelden Oerbron, Damocles, Overvloed, Narcissus en Waterdrager. Het spiegelende oppervlak laat hij uitbundig tot zijn recht komen. Voor dit waterbekken, dat hij ‘Pelvis’ noemt, gebruikt Barbiers diabas. Het is een zwarte basaltsteen die met de door minerale reacties ontstane groene aders haar puurheid toont via het water. Dit bekken is als een Heilige Graal. Door ons er in te spiegelen, kunnen we mogelijk de goddelijkheid in onszelf voelen. De kunstenaar experimenteert met het wonder van de natuur dat altijd in beweging is.
Barbiers verklaart de aangehaalde oneliner van Dostojevski: ‘We treffen haast geen pure natuur meer aan. In de meeste landschappen heeft de mens ingegrepen. Ik denk vaak terug aan mijn reis door Ierland, ook wel aangeduid als het groene eiland. Het landschap daar is zo puur, zo onopgesmukt. En dan dat licht van de zon en de wolken, weerspiegeld in het landschap … heel inspirerend.’